عرفاء:مصدر/عملی/ناصریح/کنایی/کنادین/علنئا/آمویائی/عملائی/اشکنین
«مصدر آمویْمائی عَمَلائی اِشْکُنین» یک نوع مصدر عملی است که با افزودن وَنْدامو «اشـ» به بن مضارع یک «مصدر کُنادین عَلَنِئا» ساخته می‌شود. در مصدر جدید، چیزی سبب می‌شود که «مفعول» در جایگاه «مفعول» مصدر پایه باشد؛ مثلا، برای «اِشْوَجِهْتَن ([؟] مورد متوجه‌شدن قرار دادن)» (متوجه شدن)، «مفعول» چیزی است که عاملی سبب جلب توجه به آن شده:
- مثال. دیروز حین نَوَرْدَن ([؟] مورد طی‌شدن قرار دادن) کوه، دهنه غار پَنِهْناک ([؟] دارای پنهانیت (پنهان)) هی ([؟] حرف نکره مفرد و جمع) را اِشْوَجِهْتَنْد (؟ مورد متوجه‌شدن قرار دادند).ترجمه: دیروز حین کوه‌نوردی متوجه دهنه یک غار پنهان شدند.
به‌عبارتی، «مفعول» (دهنه غار پَنِهْناک (؟ دارای پنهانیت (پنهان)) هی (؟ حرف نکره مفرد و جمع)) به‌دلیلی در جایگاه «مفعول» مصدر «وَجِهْدَن ([؟] مورد توجه قرار دادن)» قرار گرفته:
- مثال. دهنه غار پَنِهْناک ([؟] دارای پنهانیت (پنهان)) هی ([؟] حرف نکره مفرد و جمع) را وَجِهْدَنْد (؟ مورد توجه قرار دادند).ترجمه: به دهنه غاری پنهان توجه کردند.
دقت. از این نوع مصدر زمانی استفاده می‌شود که بخواهیم نشان دهیم عمل بدون قصد قبلی یا به‌طور ناخواسته انجام شده.