نمایش مبدأ برای مدیاویکی:بدنه/هدفاء

چون برای بیان بدون ابهام منظورمان نیازمند تعداد زیادی واژه هستیم، و چون اگر واژه‌ها بشکل جزیره‌های معنایی مستقل باشند جدای از اینکه به خاطر سپردن و یادآوریشان دشوار بوده و عملا بدون استفاده می‌شوند، امکان بیان بی‌ابهام منظورمان را هم نخواهند داشت؛ بنظر بهترین راه برای ساختن واژه‌های جدید صرف کردن واژه‌های موجود است؛ مانند، مصدر «خوردن» که با چند «[[زبان:فارسی/بنواج|بُنْواجْ]]» [همان پیشوند، میانوند، و پسنوندها] به راحتی می‌تواند برای ساختن انواع فعل، مثل «خوردم»، صرف شود.

ولی حالا سوالی که پیش می‌آید این است که بهتره چه نوع-واژه‌هایی را برای ساختن چه نوع-واژه‌هایی صرف کنیم تا سیستم صرفمان خیلی بزرگ نشود و همچنین جدای از توانایی‌امان در نامیدن تقریبا همه چیز، واژه‌ها تا حدودی گویای مفهوم‌اشان نیز باشند، یا بعبارتی جزیره‌ای نشوند؟

بنظر، چون انسان‌ها هنگام ثبت و بیان منظورشان بیشتر بدنبال پاسخگویی به سه پرسش «کی؟»، «کِی؟»، و «چگونه؟» اند، بهتره همه چیز از نامیدن فرایندها، در قالب مصدرها، باشد و تمام نوع-واژه‌های دیگر، اعم از اسم، صفت، و قید، ازطریق صرف کردن مصدرها با کمک [[زبان:فارسی/بنواج|بُنْواجْ‌ها]] ساخته شوند.

'''جان کلام:''' برای بیان بی‌ابهام منظورمان بهتره فرایندها را نامگذاری کنیم (همان تعریف مصدرها)، و با تعیین قاعده‌های مناسب صرف، واژه‌های جدید مورد نیازمان را بسازیم؛ تا منظورمان را با کمترین ابهام ترسیم کنیم!

'''همه این کارها برای شناخت خودمان و جهانمان نیز سودمند است!'''